Cambalache
Aquel equipo de futbol, rioplatense (non darei máis detalles xa que o que importa é a anécdota e non o nome dos actores), chegou a Europa só 24 horas antes do seu primeiro partido cunha das máis prestixiosas formacións do Vello Continente (tampouco aquí darei máis detalles). Apenas tiveron tempo para unha breve sesión de adestramento, nunha cancha máis ou menos marxinal, cuxo céspede era un desastre.
Cando por fin entraron ao verdadeiro campo de xogo (o field, como din algúns puristas) quedaron estupefactos ante as descomunais dimensións do estadio, as trubunas repletas e vociferantes e tamén ante a atmosfera xeada dun xaneiro implacable.
Como é habitual, aliñáronse os dous equipos para escoitar e cantar os himnos. Primeiro foi, loxicamente, o do local, que foi coreado por público e xogadores, seguido por unha pechada ovación.
Logo veu o dos nosos. A gravación era espantosa, cunha desafinación realmente olímpica. Non todos os xogadores coñecían a letra na súa totalidade, pero polo menos coreaban a estrofa máis coñecida. Só un dos deportistas, casualmente un dianteiro, aínda que se acordaba do himno, decidiu cantar na súa substitución o tango cambalache: «Que o mundo foi e será unha porcallada, xa o sei, no cincocentos dez e no dous mil tamén«. Só no palco oficial, uns poucos aplaudiron por compromiso.
Cando concluíu esa parte da cerimonia, e antes do puntapié inicial, que estivo a cargo dun engurrado actor do cinema mudo, os xogadores rioplatenses rodearon ao dianteiro díscolo e reprocháronlle duramente que cantase un tango en lugar do himno. Entre outros amables epítetos, dixéronlle: traidor, apátrida, saboteador e cretino. O incidente tivo inesperadas repercusións no partido. Polo momento, os outros xogadores evitaban pasarlle a pelota ao saboteador, de modo que este, para facerse con ela, debía retroceder case até as liñas defensivas, e logo avanzar e avanzar, eludindo aos fornidos adversarios e pasándoa daquela (porque non era egoísta) ao que estaba mellor colocado para tirar ao arco.
Os europeos xogaron mellor, pero faltaban poucos minutos para o final e ningún dos equipos lograra perforar o valo contrario.
Así, até o minuto 43 do segundo tempo. Foi entón que o apátrida recolleu a pelota dun falso rebote e comezou a súa desafiante carreira cara ao arco adversario. Penetrou na área penal, e en vista de que até agora os seus compañeiros desaproveitaran as boas ocasións que el lles brindara, dribleó con tres xeniais vaivéns a dous defensas, e cando o gardameta saíu despavorido a cubrir o seu valo, o cretino amagou que patearía coa dereita pero fíxoo coa esquerda, descolocando totalmente ao pobre home e introducindo o balón nun inalcanzable ángulo da escuadra. Foi o gol do triunfo.
O segundo partido tivo lugar noutra cidade (non entro en detalles), nun estadio igualmente impresionante e coas súas tribunas ata os topes. Alí tamén chegou o momento dos himnos. Primeiro o local e logo o da visita. Aínda que a banda sonora ía por outro rumbo, os 18 xogadores, perfectamente aliñados e coa man dereita sobre o corazón, entoaron o tango Cambalache, cuxa letra era sabida por todos.
Aínda que se gañou tamén ese partido (non lembro exactamente o resultado), os indignados dirixentes resolveron suspender a xira europea e sancionar económicamente a todos os xogadores, sen excepción, acusándolles de traidores, apátridas, saboteadores e cretinos.
