Del color de la leche
Elias Canetti escribiu que nas escasas ocasións en que as persoas logran liberarse das cadeas que as atan adoitan, inmediatamente despois, quedar suxeitas a outras novas. Mary, unha nena de quince anos que vive coa súa familia nunha granxa da Inglaterra rural de 1830, ten o pelo da cor do leite e naceu cun defecto físico nunha perna, pero logra escapar momentaneamente da súa condena familiar cando é enviada a traballar como criada para coidar á muller do vigairo, que está enferma. Entón, ten a oportunidade de aprender ler e escribir, de deixar de ver «só unha chea de raias negras» nos libros. Con todo, conforme deixa o mundo das sombras, descobre que as luces poden resultar mesmo máis cegadoras, por iso, a Mary só queda o poder de contar a súa historia para tratar de atopar acougo na palabra escrita.
En «Del color de la leche» Nell Leyshon recreou cunha beleza tráxica un microcosmos humillante, poboado de personaxes como o pai de Mary, que maldí á vida por non darlle fillos homes; o avó, que se finxe enfermo para ver á súa querida Mary unha vez máis; Edna, a criada do vigairo que garda tres sudarios baixo a cama, un para ela e dous para un marido e un fillo que non ten; todo iso, enmarcado por unha contorna bucólico que flúe ao compás das estacións e os labores da granxa, que cobra vida cunha inocencia desgarradora grazas ao empeño de Mary de deixar un testemuño escrito do destino adquirido, ao cal xa non ten a menor posibilidade de renunciar.
